Anne Liebhaberg-tentoonstelling

Soms ijs, soms aarde, de creaties van Anne Liebhaberg volgen lijnen en pieken, waar bewegende vormen fluctueren die tevoorschijn komen, vervagen, over elkaar heen leggen, verweven zijn en het gebruik van mediums bevrijden.
De verkenning van geïsoleerde ruimtes zoals eilanden, bergtoppen, hutten leidt tot een synthese in het schrijven: vertrekkend van een eerder verhalende en figuratieve vorm, dringen de rechte lijn en de driehoekige vorm zich op. De driehoek komt naar voren als een emblematische vorm waar de verticale as en wortels aan ten grondslag liggen, en zichzelf opdringt als een vitale noodzaak.
Het suggereert een poëzie van buiten en binnen, gedragen door de vormen. Golven slaan krachtig op de kust en laten een afdruk achter op het schuim. Dag na dag werd er schuim opgespoord, evenals sporen van drijvende ijsblokken, die het oppervlak van de immense bedreigde planetaire ruimten deden smelten. Het gebaar legt het landschap stil, een fragment dat waarschijnlijk uit je verdwijnt.
Tussen de tentoongestelde werken zet zich een lange reeks echo's voort, echo's of golven, die zich voortplanten door de visuele elementen; beelden en volumes ontstaan in stilte.
De foto's van bunkers volgen op zijn zwart-wit fotoserie Cabanes, waarbij gecontextualiseerde objecten een sculpturaal volume benadrukken. Er is geen hut of aangrenzende bunker, het beeld neemt ons mee rond deze gecentreerde eenzaamheid die buiten de wereld mediteert. Een stil universum. Is leven mogelijk in deze schuilplaatsen zonder ramen of deuren waardoor er licht binnenkomt of naar buiten kijkt?
Maar de bunker vertegenwoordigt geen eenvoudige, onschadelijke doorgangsplaats op het platteland; Hoewel het ook een plaats van terugtrekking is, getuigt het deze keer van de grote conflicten uit het verleden. Herinnering aan het onuitsprekelijke. Sculptuur-spoor van opsluiting, het biedt nergens anders. De atmosfeer van de aarde zou kunnen ontbreken.
Ook ondoorgrondelijke beelden waar ze op tekent, met kenmerken die ons uitnodigen om ons het toevluchtsoord opnieuw voor te stellen om daar te wonen? Zoals Anne Liebhaberg opmerkt: De chaos die wordt gegenereerd door deze constructies die breken als gevolg van aardverschuivingen, brengt ons ertoe de vormen, de volumes te behandelen op een manier die altijd sculpturaal is (aangezien de oorsprong van mijn werk de praktijk van de beeldhouwkunst is) maar radicaal. Hier raken volume, lijn en fotografie op intieme wijze met elkaar verweven.
Midden tussen deze bergen, bunkers en rotsen, graaft ze het land af alsof ze beschutting zoekt; vertrekkend van terracotta sculpturen, brengt zwart en wit gemonteerd papier een nieuw perspectief op zijn werk.
Van ontdoen tot ontdoen van vormen, het leidt ons naar het absolute toevluchtsoord. Toevluchtsoord van eenzaamheid zo sterk, zo primitief dat deze beelden ze een sfeer van sereniteit geven.