Blasting of the Gully

"Blasting of the Gully"

Hoe zien we het ecosysteem van het landschap in de komende jaren? Momenteel brengen veel versies ons dichter bij een volledig apocalyptische wereld, verwant aan de "MAD Max"-trilogie, in plaats van een groene en puur vruchtbare wereld. "Blasting of the Gully" creëert een biosfeer van meerdere visies waarbij elke kunstenaar reflecteert op dit paradigma. Blijft het natuurlijke panorama onze balsem? Of zijn we er nog niet in geslaagd om het genoeg te degraderen?

Deze tentoonstelling omarmt de harmonieuze deconstructie van de mogelijke as van het landschap. We vragen ons af hoe we de angst om dat nomadische bos te verliezen kunnen opgeven? Negen kunstenaars, elk doordrenkt van hun wereldbeeld, genereren een wederzijdse dialoog in deze eigenaardige ruimte, weg van de bruisende stad en gegrond in een omgeving van stilte en landschappen.

Een van de stukken die het meest in dialoog staat met de omgeving van de ruimte is "Portrait Of The World" van kunstenaar Hernan Paganini (Argentinië, 1982). Dit installatiestuk, ter plaatse gemaakt, presenteert een pseudo-archeologie van de plaats, met in gebruik genomen objecten die een verleden hadden, nu gepresenteerd als een trofeescenario na het instorten. Vervolgens vinden we de keramische installatie "había en el fondo del mar" (was op de bodem van de zee) van de Spaanse kunstenaar Nuria Mora (Madrid, 1974). Dit sitespecifieke project kwam voort uit de "casual" ontmoeting met een oude verlaten poppenvormfabriek in Oost-Spanje. Het verval van deze eeuwenoude fabrieken sluit aan bij Nuria's werk, gebruikmakend van haar achtergrond in openbare kunst en haar ruimtelijke facet in binnenruimtes. Haar keramische werk bevindt zich in een proces van organische deconstructie, met een hangende installatie waar de sculpturale flora van begin tot eind uitzet.

Voorbij het drijvende stuk keren we terug naar de aarde met de sculpturen van Fausto Amundarain (Caracas, 1992). Deze nieuwe sculpturale serie is ontstaan uit een reis naar Sardinië in 2019, waar de kunstenaar gefascineerd was door de mutatie van amandelen tijdens landelijke wandelingen. Zijn mediterrane invloed draait een meta-industrieel werk in de richting van het organische. Deze amandelen lijken zelfs bestand tegen de achteruitgang van de beschaving, terwijl hun picturale dialoog het pad van zaad naar rots begeleidt.

Als we meer plastic gebieden betreden, vinden we de werken van kunstenaars Julia Santaolalla (Granada, 1985) en Kaja Meyer (Denemarken, 1994). Beide leiden ons naar verhalen die grenzen aan het droomachtige en een inval in de meest gedeconstrueerde natuur. Visuele poëzie uit twee scenario's: kwetsbaar maar veerkrachtig van aard. Niets is triviaal; de lezingen van deze twee grote makers omarmen de terugkeer naar ruimtes van kalme en neo-rural geluiden. Desalniettemin is Mathieu Larone (Canada, 1995) niet ver van deze concepten. Zijn tekeningen lijken fragmenten van een of andere animatiefilm uit de vorige eeuw, maar vandaag relevant. Alsof deze cartoons ons waarschuwen dat er iets op het punt staat te ontploffen en ons weg te blazen. En alles lijkt ons ertoe te brengen om buiten de stad toevlucht te zoeken, op zoek naar aardse horizonten.

De spiegel als een dystopisch spectrum, Grip Face (Mallorca, 1989) deconstrueert zijn visuele dagboeken opnieuw op de spiegel. Het projecteert herinneringen, opdringerige en meeslepende gedachten over het lot van het zelf en het collectief. Dit werk verbindt zich met de rest van de tentoonstelling en weerspiegelt het vanuit een ander perspectief. Voorbij de spiegel vinden we zijn intieme tekeningen, waar zijn karakter "vermomming van een neoliberale zomer" opnieuw verbinding maakt met het ecosysteem, in posities van onbalans maar stevig in hun manifest van het leven. Andere vermommingen en mogelijke harnassen verschijnen in de keramiek van kunstenaar Malwine Strauss (Duitsland, 1993). Doornen, lichamen, bloemen, elementen van bescherming - een diep naïeve en utopische verhalende schaal. Niet alleen in de schaduw van de ineenstorting van de beschaving vinden we as, maar ook een nieuw ecosysteem dat zich vormt en nieuwe bewoners genereert.

Ten slotte verlichten we enkele straatlantaarns door middel van visueel magnetisme. Tom Putman (Nederland, 1994) is een onderzoeker van stopgezette objecten. Hij leidt een visie om naar mini-objectscenario's waar je de meest verborgen en nauwgezette details niet kunt missen. De materialen leiden ons naar het post-industriële binnen een dialoog vol visuele poëzie.

Choco rojas

Juli 2024