Een huis in een straat. Een vrouw op een stoel. Wachtend, ingespannen luisterend, hopend op het flinterdunne geluid van voetstappen op het grind. Al jarenlang.

Raf en Mich bijten zich vast in hun familieverleden, graven de oude verdoken geheimen op.
De groteske, hilarische, hartverscheurende verhalen, soms gebulderd aan de feesttafel, soms geluisterd in een hoekje van de keuken, vaak verzwegen uit schaamte.

Doorheen de jaren ontwikkelde Kommil Foo een volstrekt unieke manier van voorstellingen maken: ontroering, hilariteit, prachtige songs en een absurde beeldtaal vechten om voorrang. Voorstellingen over de mens en zijn alledaagse tragiek. De toeschouwer wordt daarbij steevast op het puntje van zijn stoel gedwongen: lachen of huilen?

Grind.

Recencies:
• De Standaard: “Theater op het hoogste niveau, in een volstrekt unieke stijl. Onweerstaanbaar grappig. *”
• NRC: Steengoede show. Kippenvel. Constant van hoog niveau. Subtiele humor, zelfbewuste bravoure, buitengewoon ontroerend. *”
• De Telegraaf: “Uiterst geestig, persoonlijk, ontroerend en van een ongeziene muzikale klasse. *”
• Knack: “Erg integere, doorvoelde en speelse show. *”
• Theaterkrant: “Bloedmooie voorstelling ! Zowel beklemmend als troostrijk.”
• Parool: “Fraai monument voor de vergankelijkheid. Heerlijke, bitterzoet melancholie. Prachtige liedjes. Erg ontroerend.”
• De Morgen: ““Kolder op de juiste plekken en melancholie in elke kier… alsof een vuist in slow-motion je ribbenkast dwarst ! *”

Met: Raf Walschaerts, Mich Walschaerts (spel en concept), Ineke Nijssen (regie), Caroline Lanoye (productie), Michel Goessens (foto).