Lucile Soufflet - Gemeenschappelijke Grond

Lucile Soufflet - Common Grounds

het Cid - Centrum voor Innovatie en Design, dat regelmatig de Belgische designwereld weerspiegelt, nodigt Lucile Soufflet, industriële ontwerpster, uit voor haar eerste monografische tentoonstelling.

Geboren in Charleroi in 1975 en afgestudeerd aan de Ensav La Cambre in 1996, is Lucile Soufflet een autoriteit op het gebied van straatmeubilair. De onverwachte vormen van haar zitmeubels spelen met archetypen en nodigen uit om de relatie met de openbare ruimte, de context en de ander opnieuw te overdenken. De verschillende interacties die ze oproept tussen gebruikers, voorbijgangers en de omgeving staan centraal in haar benadering. Het beeld van haar circulaire bank die een boom omarmt, is emblematisch voor de manier waarop de context haar projecten informeert. De speelstructuur die ze ontwikkelde voor Grand-Hornu doet denken aan de bogen die haar architectuur ritmeren. In de twee gebouwen waaraan ze heeft gewerkt in Peterbos, Anderlecht, spelen de kleuren van de tegels die de gangen bekleden met een palet dat is gegenereerd door de pixellisatie van een foto van het uitzicht vanaf de verdiepingen. Terwijl Lucile zich in haar werk uitdrukt door objecten te ontwerpen die de ruimte en het diverse, grote publiek van collectieve of stedelijke gemeenschappen confronteren, trekt ze zich ook terug in een nauwkeurig, delicaat en precies atelierwerk. Nog intiemer zijn haar creaties in keramiek of glas, die getuigen van de interessegebieden die door haar carrière heen spelen.

De tentoonstelling belicht de verschillende facetten van haar werk. Ze is opgedeeld in twee delen. Het eerste deel is gewijd aan de openbare ruimte, waarin Lucile Soufflet haar creaties confronteert met de ruimte en het gevarieerde publiek van verschillende stedelijke gemeenschappen. Foto’s, video’s en plattegronden brengen de context van hun ruimtelijke situatie naar het hart van de tentoonstelling. Het tweede deel volgt Lucile in de intieme ruimte van het atelier. Hier trekt ze zich terug voor een nauwkeurig, delicaat en precies werk. Monsters, maquettes, fragmenten, schetsen, foto’s, herinneringen vermengen zich op haar werktafel, als kleine bouwstenen die het project zullen vormen. Achter deze ruimte nodigt een kleine zaal het publiek uit om Lucile’s persoonlijkheid te ontdekken via een interview, gemaakt door de communicatieafdeling van de Provincie Henegouwen, in haar Brusselse atelier.

DE Tentoonstelling
deel 1: Openbare ruimtes

De mens centraal

Elk project van Lucile Soufflet plaatst de mens in het centrum en als vertrekpunt van het creatieve proces. De mens, in al zijn diversiteit, moet zich het aangeboden meubilair eigen maken, ongeacht leeftijd, lengte, geslacht of culturele achtergrond. Het is een kwestie van politiek in de Griekse betekenis van het woord: openbare voorzieningen moeten zich tot een breed publiek richten, inclusie bevorderen en zich aanpassen aan de behoeften. Zoals in het verhaal van Goudenlokje en de Drie Beren, bieden de My Place stoelen, geplaatst in de hal van de Brigittines, verschillende zithoogtes zodat iedereen een plek naar zijn maat kan vinden. Up&down speelt ook met het concept van hoogtevariatie. Wat betreft de bank die voor de tuinen van Grand-Hornu werd ontworpen, voldoet deze aan de specifieke afmetingen voor mensen met beperkte mobiliteit, biedt een comfortabele armleuning voor oudere mensen en wordt verlengd door een bank die ook als een tafeltje kan dienen voor het neerzetten van picknicks, tassen en andere spullen. De spontane interactie tussen voorbijgangers en het meubilair creëert een dynamiek die het meubilair integreert in het dagelijks leven van een gemeenschap. Verschillende projecten komen voort uit een participatief proces en vatten de ideeën samen van burgers die hun behoeften of wensen wat betreft gebruik uiten. Hun verbeelding wordt vervolgens aangesproken om het meubilair op alle mogelijke manieren te gebruiken: zittend, staand, liggend, hurkend, omhelzend, omgekeerd…

De context

Stadsmeubilair is per definitie geïntegreerd in een landschap, vaak mineraal maar soms beplant, open of gebouwd, altijd in voortdurende evolutie. Het reageert op zijn omgeving op verschillende manieren. Het kan een van zijn kenmerken oproepen. Zo verwijzen de banken en de speelstructuur van Grand-Hornu naar de bogen van de neoclassicistische architectuur van de historische locatie. De onderdelen van Fonte suggereren de Art Nouveau-patronen die trots zijn voor de gemeente Schaerbeek. Maar het meubilair kan ook een element vereeuwigen en het verheffen, zoals de eerste Circulaire Bank die de boom op het openbare plein waar hij staat, omhelst als een golvende cirkel. Het komt op andere plekken voor, waarbij het een pilaar in een metrostation omhelst. Gedeeltelijk gefragmenteerd, trekt het een pad over een groot plein of past het zich aan in een hoek, en kan het een bocht verzachten… Het openbare bankje moedigt ook aan om te ontspannen en het landschap te bewonderen, zoals de Zitt alangui bank aan het kanaal van Brussel. De plattegronden die op de sokkels zijn gedrukt tonen hoe Lucile ingrijpt in een gegeven ruimte, rekening houdend met de verschillende fysieke en ruimtelijke componenten ervan.

De tentoonstelling
Deel 2: De workshop

Private space (of experimenteren)

In haar atelier werkt Lucile aan elk project omringd door monsters van materialen, kleine inspirerende objecten, foto’s, tekeningen en maquettes die uiteindelijk een samenhangend universum vormen. Verschillende projecten worden hier gepresenteerd door middel van documenten die het ontwerpproces illustreren. Maar het atelier is ook een ruimte voor experimenten. Bekend om haar straatmeubilair, houdt Lucile Soufflet ook van het onderzoeken en experimenteren met materialen en vormen die zich zullen ontwikkelen in kleine objecten. Haar keramische en glazen creaties, die weinig bekend zijn bij het grote publiek, tonen de fijnheid die net zo kenmerkend is voor haar persoonlijkheid als de strengheid.

Modellen

Na de schetsen, de eerste plannen en 3D-tekeningen, komt er een maquette tot leven. Deze fase stelt Lucile Soufflet in staat om zich onder te dompelen in het project "door de ogen en handen", in drie dimensies. Het valideert bepaalde ideeën en bevestigt een tekening of plan. Het maakt ook concrete communicatie met de betrokkenen van het project mogelijk. Verschillende materialen worden gebruikt bij het maken van deze maquettes: hout, gips, plastic, metaal of 3D-printen als laatste stap, indien nodig. Papier en karton, die gemakkelijk te bewerken zijn, blijven de meest gebruikte materialen.

BIOGRAFIE
LUCILE Soufflet

zomer 2024. Een netwerk van felle oranje bogen stijgt de lucht in, in het midden van een van de grote gazons die Grand-Hornu omringen. Ze zijn fijn, precies, elegant. Ze vormen de voorbode van de monografische tentoonstelling die het Cid – centrum voor innovatie en design Lucile Soufflet van maart tot augustus 2025 zal wijden. Deze sculpturale speelstructuur voor kinderen blijft staan, lang na de tentoonstelling, en brengt kleur en gezelligheid naar het hart van de beschermde site. Blauwe banken die de ontwerpster creëerde voor de tuinen blijven daar ook. Haar werk is zo ingebed in de geschiedenis van de site, een teken van een tijdperk en een waarborg voor continuïteit. Lucile heeft een bijzondere band met de kolenmijnen. Beweren dat ze is opgegroeid op de terrils zou waarschijnlijk het verhaal romantiseren. Hoewel… Geboren in Charleroi, groeide ze op in de buurt van haar grootouders. Deze werkten in de mijnen van Monceau-sur-Sambre en Anderlues. Haar grootmoeder zei vaak dat het wasgoed dat buiten te drogen hing zwart werd van de kolenstof. Dat kon de tiener niet afschrikken. Lucile hield ervan rond te hangen in de oude winkels van de kolenmijnen in Monceau-Fontaine. Deze waren in 1980 verlaten, maar zaten nog vol met duizend intrigerende objecten: manometers, houten mallen, tandwielen, glazen of metalen platen… Tijdens haar geheime bezoeken brandde dit arsenaal van vormen en materialen zich onbewust in haar verbeelding. Als kind was Lucile al bezig met knutselen. En tekenen. Ze volgde pianolessen, gymnastiek en dans. Van deze activiteiten is een eindeloze gratie overgebleven, een natuurlijke relatie met het lichaam en beweging. Maar boven alles droomde ze van autonomie. Of het nu ging om het naaien van haar eigen kleding, het verbouwen van haar eigen voedsel, het repareren of maken van objecten, ze stortte zich op allerlei activiteiten, gesteund door een creatieve en open familie.