Malaika Khan en Amandine Lamand

Deze tentoonstelling brengt twee kunstenaars samen: Malaika Khan (woont en werkt in Brussel), een opkomende kunstenaar, en Amandine Lamand (woont en doceert textielkunst aan de Academie van Namen), een meer gevestigde naam. Beiden onderzoeken materie, disciplines en de beweging van gebaren, zowel specifiek als herhaald, en genereren vormen die weven, verbinden, verstrengelen en transponeren.

Het is door hun vermogen om het onwaarneembare waarneembaar te maken en in de herinnering aan het gebaar dat de verbinding tussen hun werken wordt gelegd. Deze link, die tegelijk kwetsbaar en zichtbaar is, ontvouwt zich in de tentoonstellingsruimte en nodigt het oog uit om te blijven hangen bij deze stille ritmes waarin materie transformeert en een dialoog aangaat met de leegte.

Malaika Khan De kunst van gebaren en materie

Door te observeren hoe materie reageert op haar gebaren, ontdekt ze een oneindig potentieel aan variaties. Elke vorm wordt geboren in het moment en transformeert onmiddellijk, in een onophoudelijke beweging van ontplooiing, reorganisatie en verspreiding. Dit proces roept de cyclus van het leven op, het fragiele evenwicht tussen wat ze kan controleren en wat haar ontgaat. Tussen de controle en de autonomie van de materie ontstaat een vruchtbare spanning, een stille dialoog waarin een levendige ruimte ontstaat.

Het idee van flow is essentieel in zijn aanpak; Flow is de onzichtbare circulatie tussen materiaal, gebaar en ruimte. Het is deze ademhaling die het innerlijke met het uiterlijk verenigt, deze bewegende verbinding tussen materie en haar omgeving. Niets is gecompartimenteerd: alles ademt, interacteert en reageert op elkaar. In een vloeiende, organische dynamiek vindt elk element zijn plaats in een evenwicht dat altijd in beweging is. Katoenen draad, linnen draad, papier, rotan merg, leer. Elk materiaal wordt de verlenging van een gebaar, een afdruk van de stille dialoog tussen de kunstenaar en zijn werk. Door middel van superpositie, spanning en verweving weeft ze verhalen waarin kwetsbaarheid en kracht samenkomen, waarin lichtheid en dichtheid elkaar ontmoeten.

Papier is echter geen eenvoudig, vaststaand en passief wachtoppervlak. Hij wordt in het proces een acteur, een levende partner in een gevoelig experiment. Wanneer het in contact komt met water, ontstaat er leven, krult het, rimpelt het en rekt het uit. Het draagt de herinnering aan het gebaar met zich mee, als een huid getekend door de tijd en emoties. Elke vouw, elke afdruk, elke spanning vertelt een verhaal, dat van een intieme ontmoeting tussen de hand en het materiaal. Het is een bijna vleselijke uitwisseling, een samensmelting waarbij de tekening niet beperkt blijft tot een spoor, maar de getuigenis wordt van een organische dialoog, van een gedeelde ademhaling.

In zijn werk krijgt het onzichtbare vorm, wordt het gebaar taal en onthult het materiaal, ver van beperkingen, zijn eigen poëzie.

Amandine Lamand Tussen draad en geheugen

Op het kruispunt van textiel, tekenen en beeldhouwen onderzoekt Amandine Lamand in haar werk de materialiteit en porositeit tussen disciplines. Door middel van draad, lijn en vouw bevraagt ze de grenzen van de blik en de manier waarop materie transformeert, zich ontvouwt en verdwijnt. Elk gebaar schrijft een herinnering, elke verwevenheid legt een moment vast, een wankel evenwicht tussen wat gezien wordt en wat geraden wordt.

De oppervlakken vouwen, hollen uit en laten los. De materialen verweven zich en metamorfoseren: het papier roept textiel op, de lijn wordt draad, de draad wordt schrift of sculptuur. Alles beweegt zich tussen aanwezigheid en verdwijning, tussen realiteit en illusie. Ze weeft een ruimte waar de blik afdwaalt, waar grenzen vervagen, waar de tijd stilstaat.

De rode draad in deze verkenning is een spanning: spoor en breuk, schakel en breuk, bewegende grens tussen het onzichtbare en het tastbare. Het beweegt zich tussen kracht en kwetsbaarheid, continuïteit en breuk, en creëert een subtiele dialoog tussen structuur en beweging.

De herhaalde bewegingen van het traceren, knippen, weven, vouwen en graveren zijn allemaal inscripties van een herinnering, evenzovele stille ritmes die het materiaal bezielen als ademhaling. De ruimte wordt een intiem gebied, waar elk element geleidelijk aan onthuld wordt en het voor de hand liggende ontsnapt.

In dit tussengebied flikkert het zichtbare, vertraagt het de blik en nodigt het ons uit om te onderzoeken, om onszelf te verliezen in wat blijft bestaan zonder zichzelf volledig te onthullen. Amandine Lamand probeert de verbinding te materialiseren, het onwaarneembare tastbaar te maken, de herinnering aan spanningen en stiltes in de draad van voortdurende beweging te schrijven. Met haar werken nodigt Amandine Lamand ons uit om te kijken naar wat ons doorgaans ontgaat.