Marin Driguez presenteert 'Prendre soin'

Een duik in een wereld apart

Het ziekenhuis is een microkosmos van pijn, genezing en hoop. Fotograaf Marin Driguez bracht meer dan aanden dagelijks door in de Sint-Pieters- en Brugmannziekenhuizen en het Instituut Jules Bordet.


Twee complementaire projecten: tentoonstelling en boek


De meeslepende en gevoelige tentoonstelling toont een selectie foto's van verschillende ziekenhuisafdelingen. Bezoekers worden vergezeld door getuigenissen van verzorgers en patiënten in de vorm van audio- of schrijfcapsules.

De tentoonstelling wordt vanaf maart gehouden in het “Marquis”, een ruimte van meer dan 700 m² aan het Sint-Goedeleplein in hartje Brussel. De tentoonstelling is vier weken lang gratis toegankelijk voor het publiek en nodigt een breed publiek uit om deze wereld te ontdekken.

Tegelijkertijd zal een boek, uitgegeven door Gallimard, met een voorwoord van Cynthia Fleury, Frans filosofe en psychoanalytica, de ervaring uitbreiden. Het boek zal beelden bevatten van de vijf jaar onderdompeling, met veel getuigenissen van verzorgers en patiënten. De lancering van het boek zal samenvallen met de opening van de tentoonstelling op 13 maart .


Een uitnodiging om te reflecteren


« Prendre soin » is een verkenning van de menselijke conditie en zorg als een gemeenschappelijk goed. Het ziekenhuis is een plek waar we allemaal terechtkomen, wie we ook zijn, op een bepaald moment in ons leven. Dit project heeft dus een universele aantrekkingskracht: we kunnen onszelf allemaal terugvinden in deze beelden.


De documentaire Prendre soin is het resultaat van 5 jaar onderdompeling in de openbare ziekenhuizen van Brussel en confronteert ons met onze relatie tot zorg..


Door het samenbrengen van foto's en interviews met de mannen en vrouwen die zorg verlenen en ontvangen, neemt dit langzame, nauwgezette werk ons mee op een reis naar de intimiteit van het ziekenhuis, en herstelt het deze wereld in al zijn complexiteit, tussen gift en opoffering, strijd en berusting, vermoeidheid en overtuiging.

Hier is zorg in de eerste plaats een demonstratie van liefde en menselijkheid. En het openbare ziekenhuis is in essentie de plaats voor dit humanisme, waar zorg wordt opgevat als een gemeenschappelijk goed - een heiligdom gebouwd op de belofte om iedereen te verwelkomen zonder enig onderscheid, met gelijke aandacht, met gelijke zorg voor hun waardigheid, hoe moeilijk het ook is om deze belofte na te komen. In die zin is de zorg voor anderen ook een weerspiegeling van de zorg die de samenleving voor zichzelf heeft.

Het ziekenhuis is een wereld die hard en gewelddadig is, aandachtig en delicaat, lawaaierig en stil - tegelijkertijd een wereld apart, een wereld op zichzelf, en een universeel beeld van de totaliteit van de wereld, van geboorte tot dood, inclusief de ervaring van pijn, ziekte en het einde van het leven. Een wereld waarin de mogelijkheid van menselijkheid hardnekkig weerstand biedt.