Yolanda, Clementina en Mimosa, aan drugs verslaafde sekswerkers, dolen rond in de achterbuurten van Tijuana, een hel in open lucht: hoe anders kun je het dagelijks leven beschrijven van deze op drift geraakte zielen. Toch is de kans klein dat dit de enige indruk is waarmee de toeschouwers de bioscoop verlaten, voornamelijk vanwege de manier van filmen. Jean-Charles Hue wil niet alleen de werkelijkheid van deze vrouwen bruut weergeven, maar ook wat zij zélf daarover zeggen overbrengen en daaraan vorm geven. Hij schroomt abstractie niet - door montage, overbelichting of focus - teneinde de kwellingen van deze gevallen madonna’s te tonen en hun strijd om aan het einde van de tunnel toch licht te zien. Door hen vlak op het lijf te filmen, laat de regisseur niet alleen hun ontreddering maar ook hun menselijkheid zien, en herstelt hij hun recht op schoonheid. Net als Clementina vat hij de uitspraak van Deleuze letterlijk op: het “werkelijke tot waan” maken als reddingsboei. Kortom, dit is een film zoals je ze maar weinig ziet, die het midden houdt tussen gotiek en een roman, tussen verval en overdonderende kleurenpracht.
1 > 0 + 30.11 > 18:00 + 08.117:00 + 14.10 + 19:00