De net op zijn post gearriveerde Auschwitz-commandant Rudolf Höss is inschikkelijk en ijverig. Hij werkt hard om zijn gezin te onderhouden: vijf kinderen en zijn vrouw Hedwig, die hun nieuwe huis inricht en het personeel en de bedienden aanstuurt. De kinderen doen spelletjes. Op de achtergrond, voorbij hun hek, kringelt zwarte rook omhoog en is een alomtegenwoordige kakofonie hoorbaar.

Historische gruweldaden zijn al vaak onderzocht op het scherm, maar nog nooit op deze manier. De filmische blik is kalm en het Poolse natuurschoon wordt rechtstreeks en zonder kunstlicht getoond. Toch zijn de beelden verontrustend en zelfs vervreemdend.

De cinematografische benadering is fascinerend. De camera’s zijn overal in het labyrintische huis geplaatst om de handelingen in alle kamers te volgen zonder dat de regisseur fysiek aanwezig is, net als bij een beveiligingssysteem. Dankzij de meeslepende, bovennatuurlijke soundtrack van Mica Levi, met wie de regisseur Glazer vaker samenwerkt, is de film zowel een ambient-ervaring als een verhalend staaltje film. Deze Grand Prix-winnaar van Cannes, losjes gebaseerd op het boek van Martin Amis, beschrijft een gruwelijk hoofdstuk uit de geschiedenis, maar gaat uiteindelijk hoe je kunt leven met zulke verschrikkingen vlak voor je deur.